حضرت آیت الله موسوی جزایری در ادامه شرح زیارت جامعه کبیره، به این بخش از زیارت جامعه کبیره اشاره کردند: 

... إِلَى اللَّهِ تَدْعُونَ وَ عَلَيْهِ تَدُلُّونَ وَ بِهِ تُؤْمِنُونَ وَ لَهُ تُسَلِّمُونَ وَ بِأَمْرِهِ تَعْمَلُونَ وَ إِلَى سَبِيلِهِ تُرْشِدُونَ وَ بِقَوْلِهِ تَحْكُمُونَ ...

... شما مردم را به سوى خدا مى خوانيد، و به وجود او راهنمايى مى كنيد، و همواره در حال ايمان به او هستيد، و تسليم او مى باشيد، و به فرمانش عمل مى كنيد، و به راهش ارشاد مى نماييد و به گفته اش حكم مى كنيد، ... 

و فرمودند: در این بخش چند مورد و خصوص ائمه اطهار(ع) مطرح شده است. و قبل از هر چیز نکته ای که در اینجا کمتر مورد توجه قرار میگیرد، قاعده ی : " تقدیم ما حقه التاخیر "
که این قاعده "حصر" می باشد. یعنی آنچه که باید در عقب ذکر شود ولی پیش تر آمده باشد را حصر می‌گویند.  

ایشان در توضیح "حصر" به آیه ای از سوره حمد اشاره فرمودند :  «إِیَّاکَ نَعْبُدُ وَ إِیَّاکَ نَسْتَعینُ» 
( تنها تو را عبادت و پرستش می‌كنیم و تنها از تو یاری می جوییم. ) 

که با توجه به معنی آیه، کلمه "تنها" حصر می باشد. و پرستش و یاری جستن را محدود به خداوند، میکند.

حضرت آیت الله موسوی جزایری در ادامه آیه ی شریفه ای از سوره یوسف 
را بیان کردند: 

قُلْ هَذِهِ  سَبِيلِي أَدْعُو إِلَى اللَّه عَلَى بَصِيرَة أَنَا وَمَنِ اتَّبَعَنِي وَسُبْحَانَ اللَّه وَمَا أَنَا مِنَ الْمُشْرِكِينَ 

بگو: طریقه من و پیروانم همین است که خلق را به خدا با بینایی و بصیرت دعوت کنیم، و خدا را از شرک و شریک منزه دانم و هرگز به خدای یکتا شرک نیاورم.(یوسف/۱۰۸ )

و افرودند:  امام باقر(ع) در تفسیر بخش " أَنَا وَمَنِ اتَّبَعَنِي" در آیه فوق، فرمودند : 

( ذَاکَ رَسُولُ اللَّهِ ص وَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع وَ الْأَوْصِیَاءُ مِنْ بَعْدِهِمْ )

که در اینجا مقصود از " الْأَوْصِیَاءُ" جانشینان و پیروان می باشد. 

ایشان به مناسبت شهادت حضرت امیر المومنین(ع) و وصف خضوع ایشان در برابر عظمت پروردگار و و امان خواهی از تنهایی در روز محشر ، به بخشی از مناجات حضرت امیر (ع) در مسجد کوفه اشاره فرمودند: 

اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُكَ الاَْمانَ يَوْمَ لا يَنْفَعُ مالٌ وَلابَنُونَ اِلاّ مَنْ اَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَليمٍ

خدايا از تو امان خواهم در آن روزى كه سود ندهد كسى را نه مال و نه فرزندان مگر آن كس كه دلى پاك به نزد خدا آورد

وَاَسْئَلُكَ الاَْمانَ يَوْمَ يَعَضُّ الظّالِمُ عَلى يَدَيْهِ يَقُولُ يا لَيْتِنىِ اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبيلاً

و از تو امان خواهم در آن روزى كه بگزد شخص ستمكار هر دو دست خود را و گويد اى كاش گرفته بودم با پيامبر راهى

وَاَسْئَلُكَ الاَْمانَ يَوْمَ يُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسيماهُمْ فَيُؤْخَذُ بِالنَّواصى وَالاَْقْدامِ

و از تو امان خواهم در روزى كه شناخته شوند جنايتكاران به سيما و رخساره شان و بگيرندشان به پيشانيها و قدمها

وَاَسْئَلُكَ الاَْمانَ يَوْمَ لا يَجْزى والِدٌ عَنْ وَلَدِهِ وَلا مَوْلُودٌ هُوَ جازٍ عَنْ والِدِهِ شَيْئاً اِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقُّ

و از تو امان خواهم در آن روزى كه كيفر نبيند پدرى بجاى فرزندش و نه فرزندى كيفر شود بجاى پدرش براستى وعده خدا حق است

وَاَسْئَلُكَ الاَْمانَ يَوْمَ لا يَنْفَعُ الظّالِمينَ مَعْذِرَتُهُمْ وَلَهُمُ اللَّعْنَةُ وَلَهُمْ سُوَّءُ الدّارِ

و از تو امان خواهم در آن روزى كه سود ندهد ستمكاران را عذرخواهيشان و بر ايشان است لعنت و ايشان را است بدى آن سراى